Wunderwaffe

Wunderwaffe wpadła mi w ręce jeszcze w piątek, godzinę po zgonie Niemki - zielonego Boscha, który przetrwał dzielnie budowę domu i piętnaście lat eksploatacji w podmiejskim gospodarstwie domowym. Remont hali  i jej adaptacja na pracownię okazała się wyzwaniem ponad jej siły. Co prawda nie zaliczyła definitywnego zgonu, ale z padniętym udarem jej użyteczność na budowie jest mocno wątpliwa.
W piątek po odkryciu niedyspozycji podstawowego narzędzia przerwałem pracę i z szatańskim planem błyskawicznego nabycia nowego sprzętu i powrotu na budowę ruszyłem do miasta. Była godzina siedemnasta, five o'clock.
Z góry przyznaję się, że nie wypełniłem tego planu. Po przybyciu do sklepu ze sprzętem stanąłem przed ścianką.  Wisiały na niej sprzęty różne - małe akumulatorowe szczeniaki, nieco większe - formatu mojej Niemki, aż do profesjonalnego sprzęt do totalnej rozpierduchy. Dominowała Makita. Znam i cenię tą firmę, ich pilarką zbudowałem moją drewniana chatę i jedyna awaria jaką zaliczyłem to był przecięty kabel. Chciałem wziąć sprzęt podobny do mojego Boscha (była taka), ale oko powędrowało nieco w dół i w prawo. Tam wisiała sobie wunderwaffe. Nie tak jaskrawa jak Makita, w kolorze feldgrau i aluminium, nieco toporna, ale miała w sobie coś, co kazało mi ją wziąć w ręce.
Subiekt o wyglądzie szesnastolatka standardowo zagadnął mnie o potrzeby. Powiedziałem, że potrzebuję czegoś na budowę. Uśmiechnął się i odparł, że tym co trzymam można popracować, "dwa i trzy dziesiąte dżula w udarze" dorzucił od niechcenia. Przyjrzałem mu się. Nie spotkałem jeszcze sprzedawcy, któremu słowo "dżul" wyszłoby z ust. Pogadaliśmy. Oddałem mu sprzęt do sprawdzenia, mówił cały czas o nim nie używając marketingowego slangu. Tylko technika. Dokupiłem dwa wiertła SDS i przejściówkę do standardowego uchwytu, do tego smar, zapłaciłem i wyszedłem.

Nie wróciłem na budowę. Było późno, a ja miałem nocną zmianę. Wunderwaffe sprawdziłem następnego dnia wczesnym popołudniem. I powiem szczerze - jest warta każdej z 640 zapłaconych za nią złotówek. Pierwszy raz widziałem żeby spod wiertła leciały iskry. Beton, który sprawiał problemy Niemce nawet na początku remontu i pod nowym wiertłem teraz nie stawiał żadnego oporu. Dotykam wiertłem, dociskam, brrrrrrrrr, koniec. Po dwóch dniach (w sumie z dziesięć godzin) niezbyt uciążliwej pracy mam zrobioną podwieszaną konstrukcję pod cały sufit we wszystkich pomieszczeniach.

Oto moja wunderwaffe, polecam: 

 

Parametry maszynki przytaczam za stroną producenta (http://www.metabo.pl/Elektronarzedzia-reczne.23932+M5fe9990067c.0.html): 

Metabo Elektroniczny kombimłotek KHE 2644

Blokada udarów do wiercenia bezudarowego
Blokada obrotów przy kuciu i podkuwaniu
Obroty prawo/lewo
Elektronika Vario (V) - regulacja obrotów odpowiednio do rodzaju obrabianego materiału
Elektroniczna funkcja łagodnego rozruchu do precyzyjnego nawiercania
Wysokowydajny mechanizm udarowy precyzyjnie ułożyskowany w obudowie ze stopu aluminiowego: trwały i solidny
Sprzęgło zabezpieczające Metabo S-automatic: mechaniczne odłączenie napędu w przypadku zablokowania wiertła gwarantuje bezpieczną pracę
Włącznik z blokadą umożliwiający wygodną pracę w trybie ciągłym

Parametry techniczne:

Maks. energia pojedynczego udaru (wg EPTA)	2,3 J
Maksymalna liczba udarów	5.400 /min
Moc znamionowa	800 W
Moc oddawana	410 W
Średnica wiercenia
- beton z wiertłami do betonu	26 mm
- mur z koronkami wiertarskimi	68 mm
- stal	13 mm
- drewno miękkie	30 mm
Prędkość obrotowa na biegu jałowym	0 - 1.150 /min
Prędkość obrotowa pod obciążeniem	960 /min
Moment obrotowy	15 Nm
Uchwyt narzędziowy	SDS-plus
Moc udaru	166 J/s
Średnica szyjki mocowania	43 mm
Ciężar bez kabla	2,9 kg
Długość kabla	4 m

Requiem dla Niemki

Ciężka praca wykończyła moją Niemkę. Stało się to w piątek, 20 lutego. Nie od razu zrozumiałem co się dzieje. Zauważyłem oczywiście, że jest bardzo trudno, dużo trudniej niż nawet dwa tygodnie temu. Na to, co z nią wtedy robiłem bez szczególnego wysiłku w jednym podejściu teraz potrzebowałem dwa pasaże, a i to z użyciem całej mojej siły. Źle to znosiłem - fizyczny wysiłek powodował drżenie rąk i ból mięśni, a pot zalewał kark i oczy, ściekał po plecach. Irytowało mnie to, w ustach mełłem przekleństwa pod adresem jej i opornej materii. Wszystko szło nie tak - wolno, z ogromnym oporem i dużym nakładem pracy. Zawodziła mnie, pierwszy raz od piętnastu lat, od kiedy była moja. Jeszcze próbowałem sobie tłumaczyć, że może sztych sterany poprzednimi podejściami, że może pozycja nie taka... Wtedy pomyślałem, że spróbuję zrobić co potrzebuję używając innej - młodszej o kilka lat. Ona już ratowała mnie, kiedy moja Niemka była w cudzych rękach na gościnnych występach. Tania i tandetna, ale miała w zasadzie wszystko co potrzeba. Miała niestety też przypadłość, że szczęki od jakiegoś czasu jej się nie rozwierały, musiałem sobie szybko poradzić z tym problemem, jeśli miałem z niej skorzystać. Szczęśliwie przypomniałem sobie o nieboszczce leżącej w stodole i tandetna blachara dostała koronkę po starej, świętej pamięci Bułgarce.

Początek. muszę przyznać, był całkiem obiecujący - tandeciara zaczęła ostro i do połowy poszło całkiem gładko, niestety, potem była już tylko katastrofa. Dopóki świder zagłębiał się płytko i ruch nie był mocno hamowany, to ciągnęła raźno, ale gdy od połowy pojawił się większy opór to zeszła z niej całkiem para. Sflaczała tak, że nawet po uwolnieniu nie była w stanie się rozkręcić. Było oczywiste, że to jej koniec. Dopiero wtedy zaświtało mi, że moja Niemka też nie jest wieczna. Sięgnąłem do niej, spoczywającej w kącie łazienki  i spróbowałem użyć jeszcze raz, zwracając bacznie uwagę, jak się zachowuje i co się dzieje. Jazgotała jak zwykle, ale biła słabo, ręka, która ja trzymała ledwie drżała. Zrozumiałem, że to koniec, że ona tylko kręci i już tylko tyle może. Że jeśli mam wywiercić te ponad dwieście otworów w betonowym stropie i ścianach to muszę kupić nową wiertarkę, bo starej padł udar.